W wieku 12 lat, mieszkając początkowo na stancji tuż obok Świętojańskiej, Sienkiewicz rozpoczął naukę w warszawskim Gimnazjum Realnym. Następnie od grudnia 1862 do lipca 1864 kontynuował edukację w Gimnazjum nr II, mieszczącym się w Pałacu Staszica (klasa piąta i szósta). Jesienią 1864 przeniósł się do Gimnazjum nr IV. Zdobył też pierwszą nagrodę za wypracowanie Mowa Żółkowskiego do wojska na pod Cecorą egzaminie. Nie uzyskiwał jednak wysokich not, najlepiej szły mu przedmioty humanistyczne. W tym czasie zarabiał korepetycjami, mieszkając u rodziców. Wskutek trudnej sytuacji materialnej, nie mogąc liczyć na pomoc finansową rodziców, dziewiętnastoletni Sienkiewicz przerwał szkołę w końcu 1864, a następnie w sierpniu 1865 przyjął posadę guwernera Stasia Weyhera, syna Aleksandry i Ludwika Weyherów w Poświętna koło Płońska. We wrześniu 1866 uzyskał świadectwo dojrzałości, które zdał na ocenę dostateczną. Został przyjęty na wydział prawa do Szkoły Głównej Warszawskiej 25 października 1866, jednak szybko zrezygnował z tego kierunku i podjął – zgodnie z wolą rodziców – studia medyczne, które zmienił z kolei na wydział filologiczno-historyczny. Ostatecznie, w czerwcu 1871, nie zdał egzaminu z języka greckiego, przez co porzucił uczelnię bez uzyskania dyplomu. Zdobył tam jednak gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego.